ελευθερία

Χρωστούσα μια εξήγηση στον εαυτό μου, στους γύρω μου, δεν ξέρω που ακριβώς. Πάντως δεν έκανα το βήμα˙ δεν πέταξα μαζί του για το Παρίσι. Άφησα τον "προστάτη" μου να φύγει κουβαλώντας μαζί του ότι μισούσα τόσα χρόνια, ότι αποστρεφόμουν και με αηδίαζε και το ανεχόμουν μάλλον από ανάγκη ή συνήθεια, ή και τα δύο. Νομίζω το περίμενε από καιρό ότι θα τον άφηνα. Το διάβαζα στο ανήσυχο του βλέμμα˙ το διάβαζε στο δικό μου μελαγχολικό βλέμμα μέσα από τα πυκνά φρύδια και τις αίολες υποσχέσεις μου για μια ζωή μαζί.

Τη μέρα που τον άφησα στο αεροδρόμιο ένιωσα να ξαναγεννιέμαι. Θυμήθηκα τα εφηβικά πάρτι και τα φλερτ, την ταράτσα της Μυρτώς που πίναμε μπύρες και καπνίζαμε στριφτά ενώ από κάτω μας καθρεφτίζονταν τα φώτα της Αθήνας.
Πήρα το χαμόγελό μου και χάθηκα κάπου ανάμεσα στις μπογιές και τα πινέλα μου που τόσο καιρό με περίμεναν υπομονετικά. Έκανα ένα μήνα να βγω από το σπίτι. Δεν ήθελα με τίποτα να αποχωριστώ το καβαλέτο μου, για πρώτη φορά στη ζωή μου εργαζόμουν υπερωρίες και το λάτρευα! Τελικά όταν βγήκα από το σπίτι κουβαλούσα μαζί μου τη μυρωδιά που έχει το νέφτι αλλά και 30 πίνακες που θα κοσμούσαν την πρώτη μου ατομική έκθεση. Ήταν Άνοιξη.