19-7-08

Απόψε το φεγγάρι έχει το χρώμα της πυρκαγιάς. Έτσι όπως ξεπροβάλλει αδέσποτο πίσω από το βουνό μοιάζει με λάβα που τρέχει με σκοπό να κάψει τις ψυχές των αστεριών, όσες περισσότερες προλάβει…

Πρώτη φορά το προσέχει και η Άννα, μια ψυχή που θα καεί κι αυτή. Ξαπλωμένη βράδυ, μόνη σε μια παραλία που την αγκαλιάζει, παρασύροντας με τα δάχτυλα την υγρή της άμμο.
Είναι πραγματικά πανέμορφο! Χάνει τις στιγμές και απλά το παρακολουθεί να χαράζει καίγοντας τον νυχτερινό ουρανό. Αυτή τη μέρα αγάπησε το φεγγάρι και το άφησε να ζει μέσα της. Αυτό για αντάλλαγμα της άπλωσε χρυσό χαλί πάνω στα γαλήνια νερά της θάλασσας, μήπως και θελήσει κάποτε να το φτάσει.

Ένα φεγγάρι πονηρός κλέφτης φωτός. Δε θα ‘πρεπε κανένας να το χάσει. Μακάρι να το βλέπανε και μαζί. Αλλά είναι επιλογή του να το βλέπουν χώρια. Κι όμως είναι κρίμα να τον αφήσει να το χάσει για ένα της πείσμα! Και ήθελε πολύ να του το δείξει. Γιατί το φεγγάρι το αποψινό ήταν δικό της, ολόδικό της. Και ήθελε να το μοιραστεί μαζί του, μόνο μαζί του. Πρέπει να τον ενημερώσει να το δει. Πριν να είναι αργά. Ήδη έχει αρχίσει να χάνει την φλόγα του. Τώρα να το δει που δε θα τον κάψει, αλλά που έχει διατηρήσει κάτι από τη ζεστασιά του.
«Στέφανε αν μπορέσεις δες το φεγγάρι, είναι πολύ όμορφο για να το χάσεις» πάτησε ‘αποστολή’ και το μήνυμα έφυγε. Ούτε που το ‘νιωσε ότι το έστειλε. Σαν να μην το στείλε ποτέ. Σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα και σαν να μη την είχε αρνηθεί ποτέ. Μόνο η καρδιά χτύπησε πιο γρήγορα, προσπάθησε να αντιδράσει. Κι όμως περίμενε μια απάντηση του… για μια έστω φορά…

Μόνη στην παραλία να κοιτάει ψηλά με το κύμα να δροσίζει τα πόδια της. Το φεγγάρι έχει από ώρα ανέβει. Έχει χάσει κάθε ζωντάνια, και έχει αποκτήσει ένα ψυχρό φιλντισένιο χρώμα. Το κινητό στα χεριά βουβό, ελπίζοντας βαθιά μέσα της να έχει χαλάσει. Το μόνο που σπάει την μονοτονία της σιωπής είναι ο αφρώδης ήχος της θάλασσας.
Το κινητό τελικά χτύπησε, και ξαναχτύπησε. Φίλοι που ίσως να την ένιωσαν και να θέλουν να τη συμπαρασταθούν. Φίλοι που την κάνουν να θέλει ακόμη περισσότερο να μείνει μόνη. Μέσα της το φεγγάρι της την έκαιγε, κάνοντας την ψυχή της ένα σωρό από στάχτη.

Φωνές από μακριά που την έψαχναν την έκαναν να ξεκολλήσει από το βαλτώδες παρόν. Αποχαιρέτησε κάθε λόγο που έβρισκε για να τον δικαιολογήσει -αυταπάτες για να μη πληγωθεί περισσότερο αντικρίζοντας ίσως μια άλλη αλήθεια- έσβησε τον αριθμό του απο το κινητό, μάζεψε τα σανδάλια από την άμμο, χαμογέλασε στον ουρανό και έφυγε προς τις φωνές που την νοιάζονταν.

Το φεγγάρι για ακόμη μια βραδιά είχε εκπληρώσει το καθήκον του. Καταλύτης ψυχών, για να ξαναρχίσουν με καινούριες ελπίδες, όνειρα και στόχους. Σαν άλλοι φοίνικες που ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους όταν γεράσουν και δεν έχουν άλλο πια λόγο ύπαρξης….
Καληνύχτα φεγγάρι μου, θα σε θυμάμαι πάντα κι ας χάθηκες ένα ξημέρωμα στην αυγή.