Από το ποίημα που γράψαμε τότε...

Ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε τον κόσμο
εσύ κι εγώ μαζί ένα
και τα άστρα ήλιοι συνοδεία μας
στην πορεία του πιο όμορφου θανάτου
αυτού που οδηγεί στην πιο όμορφη ζωή
κι όσα ήταν μισά και χωρισμένα
πάλι αγκαλιάζονται κι ανεβαίνουν ψηλά
οι έννοιες πια θα χαθούν
θα χαθεί το ζευγάρι μα θα μείνει το ένα
η ειρήνη θα πάρει τον πόλεμο αγκαλιά
κι ότι φαινόταν ήρεμο και γλυκό
θα φανεί πιο δυνατό από ποτέ
το φως θ' αγκαλιάσει το σκοτάδι
και μαζί θα φτιάξουν την ολότητα
ο κόσμος ήταν άνθρωποι να ξέρεις
και τώρα οι άνθρωποι θα ξαναγίνουν κόσμος.
Στους καταρράκτες όπου εξαγνιστήκαμε
και δεθήκαμε στην ιερή ένωση
τον πιο αρχαίο θεσμό
εσύ κι εγώ μαζί θα κολυμπήσουμε
και δε θα μας χωρίσουν
γιατί είμαστε θάλασσα
κι η θάλασσα δε χωρίζεται
δε νικιέται
θα χτυπήσουμε κάθε βράχο
και θ' απλωθούμε σαν στάλες στα σύννεφα
θα πάρουμε καβάλα τη λάμψη χιλιάδων ηλιαχτίδων
και θα βυθιστούμε ξανά στα χρυσά δίκτυα του βυθού μας
κι όπως θα 'μαστε εκεί ξαπλωμένοι
θα κοιτάμε το δεύτερο ουρανό μας
με σύννεφα τα κύματα
και μετά το νερό θα γίνει φύλλα
το κύμα σύννεφα και φως
που σε τυφλώνει
γι' αυτό με προστατεύεις μ' ένα φιλί
κι εγώ βλέπω το φως στα μαλλιά σου
μα το φως στα μάτια σου είναι πιο δυνατό
άφησέ με κι είναι σαν να μη μ' αφήνεις ποτέ
οι ψυχές αγκαλιάζονται, αγγίζονται
και δένονται μαζί σ' ένα σφυγμό
μια καρδιά, ένα σύμπαν.
Ήρθε η ώρα ν' αλλάξουμε τον κόσμο
εσύ κι εγώ καρδιά μου
γιατί τίποτε δεν είναι κλειστό
τα τείχη της καρδιάς μου γκρεμίζονται
ένα κατάλευκο τριαντάφυλλο με γεμίζει φως
και ποτέ δε θα ματώσει
γιατί εσύ είσαι η γη μου
εσύ ο ήλιος κι εγώ το φεγγάρι......
μ' ένα άγγιγμα νιώθω ό,τι νιώθεις
μ' ένα βλέμμα λέω αυτό που θα πεις
δε λέω το πιο ωραίο
το πόσο κοντά μου είσαι
είσαι πια το δεύτερο δέρμα μου
η αδελφή ψυχή μου......
ό,τι φοβίζει τους άλλους δε μας αγγίζει
γιατί εσύ κι εγώ πετάμε πια ψηλά
σ' ένα τίποτα που έγινε τα πάντα
σ' ένα όνειρο που έγινε αλήθεια
σε μια ουτοπία που τώρα ζει
και ρέει στο αίμα μας η αθανασία
μια ευτυχία που κρατά στιγμές και αιώνια
όταν τίποτα άλλο δεν έχει πια νόημα
όταν όλα τα έχουμε ζήσει
μα δε θα χορτάσουμε ποτέ...
η ζωή σου η ζωή μου
ο θάνατός μου ο θάνατός σου
μόνο εσύ μ' έχεις κατακτήσει
για να με κάνεις κατακτητή
και μαζί μου η αναπνοή σου σαν λάβαρο
κι οι δυο μας καλπάζουμε στη θάλασσα
δυο πολεμιστές που τίποτα πια δεν τους σταματάει....
Φτιάξαμε έναν κόσμο μόνο για μας
μ' ένα λευκό κρεβάτι κι ένα παράθυρο στο δάσος
όπου εσύ κι εγώ κοιμόμαστε
και μ' έχεις αγκαλιά
νιώθω το δέρμα σου στο δέρμα μου
και περιμένω να ξυπνήσεις
να ξυπνήσουμε για να τα κάνουμε όλα
μέχρι το τέλος που δε θα'ρθει ποτέ
περιμένω να ξυπνήσουμε
για να συναντηθούμε
και ν' αλλάξουμε τον κόσμο.

Στον Άβαραν