Today, the decision has been made.
I quit.
I will forget now, following my new roads.
Cause you 've nothing good to offer and I know what I deserve.
I salute you, though I never really got to know who you are.
But I won't remain in the dreams.
My reality is waiting and you
-at least for the present-
are not part of it.
As for the hope that we might come in touch some day,
let it be.
It may be erased some day,
some day I won't care any way.
And if you, surprisingly, have something for me,
prove it.
I am not the hunter.
I am a traveller.
Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008
Nocturne
Μέσα στη νύχτα, τα βήματα μου κενά
Στην άκρη του δρόμου μια σκιά
Μια μαύρη αγκαλιά να με πάρει κοντά
Να με πάει μακριά- να ξεχάσω ότι ζω
Κοίτα πιο κει χαράζει
Ο κόσμος γεννιέται, ένα μαύρο λουλούδι
Ακολουθώ τη νύχτα
Δε θέλω να φύγει- κρύβει την ασχήμια
Το σκοτάδι κρύβει και μενα.
Δε μπορώ να αντικρίσω τον κόσμο
Δε μπορώ να δω τον εαυτό μου
Μια γκρίζα σκιά πάνω στο μαύρο λουλούδι
Ένα ματωμένο αγκάθι
Μη μ’ αφήσεις να αντικρίσω το φως
Με πληγώνει…
Νύχτα – μητέρα κάλυψε με στο σκοτάδι σου
Φτερό αγγέλου μες στη λάσπη
Ένας Χριστός πάνω στο σταυρό
Ένα δέντρο μαραζώνει
Κάπου εδώ η ζωή μου τελειώνει
Το χιόνι πέφτει
Η νύχτα φεύγει
Η ψυχή μου παγώνει
Οι πρώτοι στίχοι που έγραψα, πριν 3 χρόνια. Όταν το έγραψα ημουν πάρα μα πάρα πολυ χαρούμενος!!!!
Κλέαρχος
Στην άκρη του δρόμου μια σκιά
Μια μαύρη αγκαλιά να με πάρει κοντά
Να με πάει μακριά- να ξεχάσω ότι ζω
Κοίτα πιο κει χαράζει
Ο κόσμος γεννιέται, ένα μαύρο λουλούδι
Ακολουθώ τη νύχτα
Δε θέλω να φύγει- κρύβει την ασχήμια
Το σκοτάδι κρύβει και μενα.
Δε μπορώ να αντικρίσω τον κόσμο
Δε μπορώ να δω τον εαυτό μου
Μια γκρίζα σκιά πάνω στο μαύρο λουλούδι
Ένα ματωμένο αγκάθι
Μη μ’ αφήσεις να αντικρίσω το φως
Με πληγώνει…
Νύχτα – μητέρα κάλυψε με στο σκοτάδι σου
Φτερό αγγέλου μες στη λάσπη
Ένας Χριστός πάνω στο σταυρό
Ένα δέντρο μαραζώνει
Κάπου εδώ η ζωή μου τελειώνει
Το χιόνι πέφτει
Η νύχτα φεύγει
Η ψυχή μου παγώνει
Οι πρώτοι στίχοι που έγραψα, πριν 3 χρόνια. Όταν το έγραψα ημουν πάρα μα πάρα πολυ χαρούμενος!!!!
Κλέαρχος
Κυριακή 3 Αυγούστου 2008
Ο Μύθος των Τεσσάρων Καβαλάρηδων. Επεισόδιο 1: Ο Εφιάλτης της Νάλια
Η Νάλια πετάχτηκε από το κρεβάτι της απότομα, τρομαγμένη από αυτό που μόλις είχε ζήσει. Πριν λίγα λεπτά είχε αρχίσει ένας εφιάλτης πολύ ασυνήθιστος και πολύ πιο διαφορετικός από όσους είχε δει μέχρι τώρα. Το χειρότερο ήταν ότι υπήρχε σ αυτόν μια εξαιρετικά δυσοίωνη αίσθηση ότι σύντομα έμελλε να γίνει πραγματικότητα. Αυτό και μόνο την έκανε να τρέμει από το φόβο της. Χρειάστηκε λίγη ώρα για να καταφέρει να κυριαρχήσει στα νεύρα της.
Είχαν περάσει δύο εβδομάδες μετά τη μεγάλη νίκη των δυνάμεων αντίστασης στο Μαρκτ Πεταδέλ και το στρατόπεδο ήταν ήρεμο εκείνη τη νύχτα. Για λίγη ώρα έμεινε στο κρεβάτι κι αναρωτιόταν τι να κάνει. Σε λίγο είδε ότι άρχιζε να ξημερώνει. Πήρε γρήγορα την απόφαση της. Σηκώθηκε, ντύθηκε ελαφρά και πήγε σε μια σκηνή που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα από τη δική της. Μόρφασε ελαφρά καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έπεφταν πάνω της. Αν και η μετάλλαξη της την προστάτευε από τις συνέπειες που θα είχε το φως για κάποιον άλλο βρικόλακα δεν την έκανε να νιώθει κι ευχάριστα στη διάρκεια της μέρας. Μπαίνοντας στη σκηνή πήγε κατευθείαν στο μοναδικό κρεβάτι και σκούντηξε τον νεαρό που κοιμόταν ακόμα.
<< Αλέξη ξύπνα >>, του είπε νευρικά. Μετά από λίγα σκουντήματα ακόμα, εκείνος ξύπνησε και την κοίταξε απορημένος.
<< Νάλια; Τι έπαθες; Πως και είσαι ξύπνια τέτοια ώρα; >>.
<< Άστα, που να σου λέω. Είδα ένα φοβερό όνειρο πριν από λίγο. Δεν έχω συνέλθει ακόμα >>.
<< Έναν εφιάλτη; Και τι ήταν; Μήπως ένα μάτσο σκόρδα; >>.
<< Σοβαρέψου >>, του απάντησε εκείνη νευριασμένη. << Νομίζω ότι είδα κάτι σαν προμήνυμα του μέλλοντος >>.
<< Δηλαδή; >>, ρώτησε ο Αλέξης που είχε ανακαθίσει στο κρεβάτι του με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
<< Ήταν λίγο μυστήριο στην αρχή. Μας είδα όλους στην κοιλάδα του Μαρκτ Πεταδέλ. Ξέρεις, εσύ, εγώ, ο Μιλτιάδης κι όλοι οι άλλοι. Αλλά ήταν άθικτη όπως και πριν γίνει μάχη σ εκείνο το σημείο και είχε σκοτεινιάσει. Ήμασταν μόνο εμείς και οι δικοί μας. Κανείς άλλος. Και ξαφνικά όλη η κοιλάδα παίρνει φωτιά απ άκρη σ’ άκρη λες λαμπάδιασε η γη. Πριν μερικά δευτερόλεπτα ήταν όλα ήρεμα κι ωραία και τώρα ήμασταν παγιδευμένοι σε έναν πύρινο κλοιό όπου γύρω μας τα πάντα γινόταν στάχτη και ένας μελαχρινός καβαλάρης με μακριά μαλλιά ως τον ώμο κάλπαζε γύρω από τον
κύκλο >>.
<< Κάλπαζε; Δηλαδή όλο το μέρος καιγόταν κι αυτός έκανε κύκλους γύρω σας; >>.
<< Ναι. Στη θέα του ένιωσα το αίμα μου να παγώνει στις φλέβες μου. Ξέρεις ότι δεν είμαι καμία φοβιτσιάρα αλλά αυτός ο τύπος είχε μια αύρα απίστευτα σκοτεινή και καταχθόνια. Με κάθε γύρο που έκανε ο πύρινος κλοιός στένευε όλο και περισσότερο γύρω μας. Καθώς στριμωχνόμασταν ο ένας κοντά στον άλλον τον άκουσα να λέει: Τρέμετε θνητοί και απελπιστείτε. Γιατί από τον Αντύππα, τον Καβαλάρη του Τρόμου δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σωτηρία. Ο φόβος που νιώθετε τώρα είναι μια μικρή μονάχα γεύση του τρόμου και της φρίκης που θα δοκιμάσετε αργότερα. Η φωνή του είχε ένα σαρδόνιο και χαιρέκακο τόνο. Πραγματικά το διασκέδαζε. Είχα παραλύσει από τον τρόμο και δεν μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ όταν προς μεγάλη μου ανακούφιση ο Καβαλάρης του Τρόμου απομακρύνθηκε. Ωστόσο ο κλοιός παρέμεινε σταθερός και σε λίγο πήδηξε μέσα ένας άλλος καβαλάρης. Το άλογο του είχε κόκκινο τρίχωμα ενώ η χαίτη του και η ουρά του ήταν μόνιμα φλεγόμενες. Αλλά εκείνος ήταν πολύ πιο ενδιαφέρων. Ήταν καστανομάλλης, εξαιρετικά μεγαλόσωμος και μυώδης, σωστός γίγαντας, και πολύ ψηλός με φαρδιές πλάτες. Γύρισε και μας κοίταξε και τότε διέκρινα μια λάμψη σαδισμού στα μάτια του. Ξεπέζεψε από το άλογο του και κατόπιν μας μίλησε με μια φωνή πιο μπάσα και πιο σκληρή από του προηγούμενου. Ο φόβος είναι απλώς ο πρόλογος και η εισαγωγή για ότι ακολουθεί μετά. Εγώ, ο Άρης, ο Καβαλάρης του Πόνου θα σας διδάξω την έννοια της λέξης ΄΄υποφέρω΄΄ στην πράξη. Μην επιχειρήσετε να αντισταθείτε, δεν έχει κανένα νόημα.
Ύστερα ύψωσε την παλάμη του προς το μέρος κι αμέσως ένιωσα σαν να ξεσκίζονται τα σπλάχνα μου και να τρυπάει το σώμα μου από χίλιες μεριές. Έπεσα κάτω ουρλιάζοντας αλλά ο πόνος ήταν τόσο συντριπτικός που δεν μπορούσα ούτε καν να κουνηθώ. Και τότε άκουσα μια άλλη φωνή πιο λεπτή και εκλεπτυσμένη από τις άλλες δυο αλλά και πιο πονηρή. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν ξανθό νεαρό να ξεπεζεύει από ένα μαύρο άλογο και να μας κοιτά με δυο πράσινα μάτια καρφωμένα πάνω μας με ενδιαφέρον.
Τα αδέρφια μου ασχολούνται μονίμως με τις πιο επιφανειακές διαστάσεις της φύσης του σώματος. Εγώ όμως, ο Λάΐος, ο Καβαλάρης του Χάους είμαι εδώ για να σας ξεναγήσω στους πιο σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού σας. Ετοιμαστείτε να γνωρίσετε σε όλο της το μεγαλείο την άβυσσο που κρύβεται μέσα σας. Μην περιμένετε όμως να επιστρέψετε σώοι από ένα τέτοιο ταξίδι. Ο εγκέφαλος είναι ένα πολύ ευαίσθητο όργανο και η τρέλα είναι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα μετά από μια τέτοια δοκιμασία. Σίγουρα θα την βρείτε πολύ ενδιαφέρουσα.
Με το που ολοκλήρωσε το λογύδριο του άρχισα να αισθάνομαι πολύ παράξενα, σαν να πετούσα και γύρω μου να μην υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από ένα σκοτεινό σύννεφο. Όλες μου οι αισθήσεις ήταν μπερδεμένες και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αυτό που άκουγα από αυτό που άγγιζα η έβλεπα. Ταυτόχρονα άρχισαν να υλοποιούνται γύρω μου οι σκέψεις που έκανα εκείνη τη στιγμή. Έβλεπα μπροστά μου διάφορα αντικείμενα από το παρελθόν μου όπως τα παιχνίδια μου και άκουγα διάφορες φωνές να μου μιλάνε. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να ξυπνήσω και μετά από λίγο άρχισα να ξεχνάω ότι είχε γίνει πριν. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα όταν τα πάντα θόλωσαν από μια λευκή λάμψη που άστραψε μπροστά στα μάτια μου. Αμέσως επέστρεψα στην κοιλάδα αλλά τώρα δεν υπήρχε ούτε φωτιά ούτε τίποτα. Όλα είχαν γίνει όπως πριν. Κοντά μας στεκόταν όρθιος ένας τέταρτος νεαρός μελαχρινός με γαλάζια μάτια και ισορροπημένες σωματικές αναλογίες. Δίπλα του υπήρχε ένας λευκός μονόκερως, θηλυκός απ ότι κατάλαβα.
Μην ανησυχείτε, μας είπε καθησυχαστικά. Είμαι ο Κάδμος, ο Καβαλάρης του Θανάτου αλλά χαρίζω το θάνατο μόνο ως λύτρωση σε όσους έχουν υποφέρει όλη την κλίμακα των βασανιστηρίων των άλλων καβαλάρηδων. Όσο υπάρχω εγώ ποτέ δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν το έργο τους και το Στέμμα θα παραμείνει εσαεί απροστάτευτο ώσπου να βρεθεί εκείνος που θα το καταστρέψει και θα μας απαλλάξει μια για πάντα από την κατάρα του.
Τότε ήταν που ξύπνησα >>, είπε η Νάλια τελειώνοντας την αφήγηση της. Ο Αλέξης έμεινε σκεπτικός για λίγο.
<< Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι πρόκειται για προμήνυμα; >>.
<< Ο τόνος τους, το ύφος τους, η όλη κατάσταση γενικότερα. Αν τους έβλεπες θα καταλάβαινες και εσύ >>.
<< Γιατί δεν μιλάς στον Μιλτιάδη για αυτό; >>.
<< Εγώ; Αν έρθεις κι εσύ μαζί μου που τον ξέρεις καλύτερα >>.
<< Πολύ καλά. Πάμε στη σκηνή του >>.
Επανέλαβαν τον εφιάλτη και σ εκείνον και όταν τελείωσαν την ρώτησε: << Είσαι σίγουρη ότι τα ονόματα τους ήταν Αντύππα, Άρης, Λάΐος και Κάδμος; >>
<< Ναι >>.
<< Τότε δεν μας βλέπω καθόλου καλά. Αυτό το όνειρο μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Την αφύπνιση τους >>.
<< Μα ποιοι είναι; Τους ξέρεις; >>.
<< Δεν έχεις ακούσει ποτέ τον Μύθο των Τεσσάρων Καβαλάρηδων; >>.
<< Ναι, φυσικά. Είχα διαβάσει αυτό το παραμύθι όταν ήμουν μικρή >>.
<< Δεν πρόκειται για παραμύθι >>, είπε σοβαρά ο Μιλτιάδης. << Αυτή η ιστορία αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα. Αυτά τα άτομα έγιναν γνωστά ως η Μάστιγα της Νιδράλλης. Αν όντως ξυπνήσουν δεν μας βλέπω καθόλου καλά >>.
Είχαν περάσει δύο εβδομάδες μετά τη μεγάλη νίκη των δυνάμεων αντίστασης στο Μαρκτ Πεταδέλ και το στρατόπεδο ήταν ήρεμο εκείνη τη νύχτα. Για λίγη ώρα έμεινε στο κρεβάτι κι αναρωτιόταν τι να κάνει. Σε λίγο είδε ότι άρχιζε να ξημερώνει. Πήρε γρήγορα την απόφαση της. Σηκώθηκε, ντύθηκε ελαφρά και πήγε σε μια σκηνή που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα από τη δική της. Μόρφασε ελαφρά καθώς οι πρώτες ακτίνες του ήλιου έπεφταν πάνω της. Αν και η μετάλλαξη της την προστάτευε από τις συνέπειες που θα είχε το φως για κάποιον άλλο βρικόλακα δεν την έκανε να νιώθει κι ευχάριστα στη διάρκεια της μέρας. Μπαίνοντας στη σκηνή πήγε κατευθείαν στο μοναδικό κρεβάτι και σκούντηξε τον νεαρό που κοιμόταν ακόμα.
<< Αλέξη ξύπνα >>, του είπε νευρικά. Μετά από λίγα σκουντήματα ακόμα, εκείνος ξύπνησε και την κοίταξε απορημένος.
<< Νάλια; Τι έπαθες; Πως και είσαι ξύπνια τέτοια ώρα; >>.
<< Άστα, που να σου λέω. Είδα ένα φοβερό όνειρο πριν από λίγο. Δεν έχω συνέλθει ακόμα >>.
<< Έναν εφιάλτη; Και τι ήταν; Μήπως ένα μάτσο σκόρδα; >>.
<< Σοβαρέψου >>, του απάντησε εκείνη νευριασμένη. << Νομίζω ότι είδα κάτι σαν προμήνυμα του μέλλοντος >>.
<< Δηλαδή; >>, ρώτησε ο Αλέξης που είχε ανακαθίσει στο κρεβάτι του με ανανεωμένο ενδιαφέρον.
<< Ήταν λίγο μυστήριο στην αρχή. Μας είδα όλους στην κοιλάδα του Μαρκτ Πεταδέλ. Ξέρεις, εσύ, εγώ, ο Μιλτιάδης κι όλοι οι άλλοι. Αλλά ήταν άθικτη όπως και πριν γίνει μάχη σ εκείνο το σημείο και είχε σκοτεινιάσει. Ήμασταν μόνο εμείς και οι δικοί μας. Κανείς άλλος. Και ξαφνικά όλη η κοιλάδα παίρνει φωτιά απ άκρη σ’ άκρη λες λαμπάδιασε η γη. Πριν μερικά δευτερόλεπτα ήταν όλα ήρεμα κι ωραία και τώρα ήμασταν παγιδευμένοι σε έναν πύρινο κλοιό όπου γύρω μας τα πάντα γινόταν στάχτη και ένας μελαχρινός καβαλάρης με μακριά μαλλιά ως τον ώμο κάλπαζε γύρω από τον
κύκλο >>.
<< Κάλπαζε; Δηλαδή όλο το μέρος καιγόταν κι αυτός έκανε κύκλους γύρω σας; >>.
<< Ναι. Στη θέα του ένιωσα το αίμα μου να παγώνει στις φλέβες μου. Ξέρεις ότι δεν είμαι καμία φοβιτσιάρα αλλά αυτός ο τύπος είχε μια αύρα απίστευτα σκοτεινή και καταχθόνια. Με κάθε γύρο που έκανε ο πύρινος κλοιός στένευε όλο και περισσότερο γύρω μας. Καθώς στριμωχνόμασταν ο ένας κοντά στον άλλον τον άκουσα να λέει: Τρέμετε θνητοί και απελπιστείτε. Γιατί από τον Αντύππα, τον Καβαλάρη του Τρόμου δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σωτηρία. Ο φόβος που νιώθετε τώρα είναι μια μικρή μονάχα γεύση του τρόμου και της φρίκης που θα δοκιμάσετε αργότερα. Η φωνή του είχε ένα σαρδόνιο και χαιρέκακο τόνο. Πραγματικά το διασκέδαζε. Είχα παραλύσει από τον τρόμο και δεν μπορούσα ούτε καν να σκεφτώ όταν προς μεγάλη μου ανακούφιση ο Καβαλάρης του Τρόμου απομακρύνθηκε. Ωστόσο ο κλοιός παρέμεινε σταθερός και σε λίγο πήδηξε μέσα ένας άλλος καβαλάρης. Το άλογο του είχε κόκκινο τρίχωμα ενώ η χαίτη του και η ουρά του ήταν μόνιμα φλεγόμενες. Αλλά εκείνος ήταν πολύ πιο ενδιαφέρων. Ήταν καστανομάλλης, εξαιρετικά μεγαλόσωμος και μυώδης, σωστός γίγαντας, και πολύ ψηλός με φαρδιές πλάτες. Γύρισε και μας κοίταξε και τότε διέκρινα μια λάμψη σαδισμού στα μάτια του. Ξεπέζεψε από το άλογο του και κατόπιν μας μίλησε με μια φωνή πιο μπάσα και πιο σκληρή από του προηγούμενου. Ο φόβος είναι απλώς ο πρόλογος και η εισαγωγή για ότι ακολουθεί μετά. Εγώ, ο Άρης, ο Καβαλάρης του Πόνου θα σας διδάξω την έννοια της λέξης ΄΄υποφέρω΄΄ στην πράξη. Μην επιχειρήσετε να αντισταθείτε, δεν έχει κανένα νόημα.
Ύστερα ύψωσε την παλάμη του προς το μέρος κι αμέσως ένιωσα σαν να ξεσκίζονται τα σπλάχνα μου και να τρυπάει το σώμα μου από χίλιες μεριές. Έπεσα κάτω ουρλιάζοντας αλλά ο πόνος ήταν τόσο συντριπτικός που δεν μπορούσα ούτε καν να κουνηθώ. Και τότε άκουσα μια άλλη φωνή πιο λεπτή και εκλεπτυσμένη από τις άλλες δυο αλλά και πιο πονηρή. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν ξανθό νεαρό να ξεπεζεύει από ένα μαύρο άλογο και να μας κοιτά με δυο πράσινα μάτια καρφωμένα πάνω μας με ενδιαφέρον.
Τα αδέρφια μου ασχολούνται μονίμως με τις πιο επιφανειακές διαστάσεις της φύσης του σώματος. Εγώ όμως, ο Λάΐος, ο Καβαλάρης του Χάους είμαι εδώ για να σας ξεναγήσω στους πιο σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού σας. Ετοιμαστείτε να γνωρίσετε σε όλο της το μεγαλείο την άβυσσο που κρύβεται μέσα σας. Μην περιμένετε όμως να επιστρέψετε σώοι από ένα τέτοιο ταξίδι. Ο εγκέφαλος είναι ένα πολύ ευαίσθητο όργανο και η τρέλα είναι το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα μετά από μια τέτοια δοκιμασία. Σίγουρα θα την βρείτε πολύ ενδιαφέρουσα.
Με το που ολοκλήρωσε το λογύδριο του άρχισα να αισθάνομαι πολύ παράξενα, σαν να πετούσα και γύρω μου να μην υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από ένα σκοτεινό σύννεφο. Όλες μου οι αισθήσεις ήταν μπερδεμένες και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αυτό που άκουγα από αυτό που άγγιζα η έβλεπα. Ταυτόχρονα άρχισαν να υλοποιούνται γύρω μου οι σκέψεις που έκανα εκείνη τη στιγμή. Έβλεπα μπροστά μου διάφορα αντικείμενα από το παρελθόν μου όπως τα παιχνίδια μου και άκουγα διάφορες φωνές να μου μιλάνε. Το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να ξυπνήσω και μετά από λίγο άρχισα να ξεχνάω ότι είχε γίνει πριν. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αυτή ήταν η πραγματικότητα όταν τα πάντα θόλωσαν από μια λευκή λάμψη που άστραψε μπροστά στα μάτια μου. Αμέσως επέστρεψα στην κοιλάδα αλλά τώρα δεν υπήρχε ούτε φωτιά ούτε τίποτα. Όλα είχαν γίνει όπως πριν. Κοντά μας στεκόταν όρθιος ένας τέταρτος νεαρός μελαχρινός με γαλάζια μάτια και ισορροπημένες σωματικές αναλογίες. Δίπλα του υπήρχε ένας λευκός μονόκερως, θηλυκός απ ότι κατάλαβα.
Μην ανησυχείτε, μας είπε καθησυχαστικά. Είμαι ο Κάδμος, ο Καβαλάρης του Θανάτου αλλά χαρίζω το θάνατο μόνο ως λύτρωση σε όσους έχουν υποφέρει όλη την κλίμακα των βασανιστηρίων των άλλων καβαλάρηδων. Όσο υπάρχω εγώ ποτέ δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν το έργο τους και το Στέμμα θα παραμείνει εσαεί απροστάτευτο ώσπου να βρεθεί εκείνος που θα το καταστρέψει και θα μας απαλλάξει μια για πάντα από την κατάρα του.
Τότε ήταν που ξύπνησα >>, είπε η Νάλια τελειώνοντας την αφήγηση της. Ο Αλέξης έμεινε σκεπτικός για λίγο.
<< Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι πρόκειται για προμήνυμα; >>.
<< Ο τόνος τους, το ύφος τους, η όλη κατάσταση γενικότερα. Αν τους έβλεπες θα καταλάβαινες και εσύ >>.
<< Γιατί δεν μιλάς στον Μιλτιάδη για αυτό; >>.
<< Εγώ; Αν έρθεις κι εσύ μαζί μου που τον ξέρεις καλύτερα >>.
<< Πολύ καλά. Πάμε στη σκηνή του >>.
Επανέλαβαν τον εφιάλτη και σ εκείνον και όταν τελείωσαν την ρώτησε: << Είσαι σίγουρη ότι τα ονόματα τους ήταν Αντύππα, Άρης, Λάΐος και Κάδμος; >>
<< Ναι >>.
<< Τότε δεν μας βλέπω καθόλου καλά. Αυτό το όνειρο μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Την αφύπνιση τους >>.
<< Μα ποιοι είναι; Τους ξέρεις; >>.
<< Δεν έχεις ακούσει ποτέ τον Μύθο των Τεσσάρων Καβαλάρηδων; >>.
<< Ναι, φυσικά. Είχα διαβάσει αυτό το παραμύθι όταν ήμουν μικρή >>.
<< Δεν πρόκειται για παραμύθι >>, είπε σοβαρά ο Μιλτιάδης. << Αυτή η ιστορία αναφέρεται σε υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα. Αυτά τα άτομα έγιναν γνωστά ως η Μάστιγα της Νιδράλλης. Αν όντως ξυπνήσουν δεν μας βλέπω καθόλου καλά >>.
Υ.Γ. Προσεχώς και το επεισόδιο 2
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)