Το Κοχυλάκι

Χάδι γλυκό, δροσερό, θάλασσα του Αυγούστου.

Ο ήλιος σε σημάδεψε μ’ ένα φωτεινό μονοπάτι.

Ταξιδιώτης εγώ, θέλησα να τ’ ακολουθήσω,

δεν ήξερα για πού.

Το απέραντο μυστήριο σου δεν χωρούσε σε μένα.

Τους θησαυρούς σου δεν τους όριζα.

Πώς να σε συναντήσω. Πώς να σ’ αγγίξω.

Πώς να ταξιδέψω μαζί σου.

Δώσε μου ένα μόνο πετραδάκι απ’ τα πολύτιμα σου.

Ένα κοχυλάκι τόσο δα, δικό μου για πάντα.

Να ψάχνω να σε βρω μέσα στα χρώματα του.

Μέσα στους ήχους του, μέσα στις χαρακιές του.

Ν’ ακούω τις ιστορίες του. Να του λεω τις δικές μου.

Να φροντίζω νάναι πάντα λαμπερό.

Να του δίνω λίγο απ’ το δικό μου χρώμα.

Κι εσύ εκεί, απέραντη, βαθιά, πλατιά.

Εκατομμύρια κοχυλάκια γεμάτη,

χρώματα που δεν θα δω ποτέ, ήχους που δεν θ’ ακούσω.

Κόσμους που δεν θα γνωρίσω.

Φυλαχτό ανεχτίμητο, το δώρο σου τ’ αγαπημένο.

Αυτό, τα φωτεινά σου μονοπάτια θα μου δείχνει

Φτάνει εγώ να τ’ αγαπώ.