-Πιστός στο ρόλο του
συνέχιζε να πληγώνει
σ' ένα έργο δίχως θεατές
μια ανόητη μαριονέτα
μιας κάποιας ανήθικης σκηνοθέτριας.
Φοβόταν να χειροκροτήσει απο τα παρασκήνια, μήπως τον τάραζε ο απόκοσμος ήχος και καταλάβαινε πως η σκηνή είχε αποκαλυφθεί.
Έφταιγε κι αυτή? ήταν το χέρι της που του βαλε τη μάσκα? Δε θα μάθαινε ποτέ.
Την είχε απογοητεύσει ο θεατρίνος. Άφησε πικρή την τελευταία γεύση στο στόμα της.
Αλλά κάποτε του 'χε χαρίσει κομμάτι της καρδιάς της, χωρίς να πάρει πίσω. Και τώρα το κενό αυτό άρχισε να το αγαπάει. Έβαλε κι ένα -με δάκρυα ποτισμένο- λουλούδι στη θέση του, και τώρα η καρδιά της είναι ανθισμένη!
Μα, κάπου- κάπου, το λουλούδι- ξένο σώμα
η καρδιά αναζητά το κομμάτι της ξανά.
