Ο Μύθος των Τεσσάρων Καβαλάρηδων

Η ιστορία των τεσσάρων καβαλάρηδων φημολογείται ότι ξεκίνησε από το περίφημο ΄΄Στέμμα του Σκότους΄΄ το οποίο έγινε γνωστό με αυτή την επωνυμία επειδή όσοι είχαν την ατυχία να το φορέσουν ή ακόμα και να το αγγίξουν κατέληγαν, σχεδόν πάντοτε, νεκροί. Τα πτώματα τους βρίσκονταν θαμμένα μερικές μέρες μετά την εξαφάνιση τους, φρικτά παραμορφωμένα, δίνοντας την εντύπωση ότι είχαν περάσει τα χειρότερα βασανιστήρια.
Σύμφωνα με το μύθο το στέμμα ανήκε κάποτε σε μια οικογένεια που είχε τέσσερις γιους: τον Αντύππα, τον Άρη, τον Λάϊο και τον Κάδμο. Οι γονείς τους το θεωρούσαν ως τον πολυτιμότερο οικογενειακό τους θησαυρό και αυτό που τους άρεσε περισσότερο πάνω του ήταν τέσσερις πολύτιμοι λίθοι που το στόλιζαν: ένα σμαράγδι, ένα ρουμπίνι, ένα ζαφείρι κι ένα διαμάντι. Οι γιοι τους ήταν πολύ περήφανοι για αυτό και ο Αντύπας, ο Άρης και ο Λάϊος φιλονικούσαν συχνά για το ποιος θα το κληρονομούσε. Ο Κάδμος όμως ήταν αντίθετος στην ιδέα να περάσει αποκλειστικά στην κατοχή ενός από τους τέσσερις και επέμενε ότι θα έπρεπε να παραμείνει στο πατρικό τους ως οικογενειακό κειμήλιο. Τα τέσσερα αδέρφια τσακωνόταν συχνά για αυτό το θέμα και οι καβγάδες τους γινόταν όλο και χειρότεροι καθώς μεγάλωναν.
Οι γονείς τους δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι αυτή την κατάσταση και τους προειδοποιούσαν συχνά ότι αν συνέχιζαν έτσι κάποια μέρα θα τους έδιωχναν μακριά από το σπίτι και το στέμμα. Παρά τις απειλές τους όμως, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε και μια μέρα, όταν και οι τέσσερις είχαν πλέον ενηλικιωθεί, ήρθαν στα χέρια και ο καβγάς που ακολούθησε ήταν χειρότερος από κάθε άλλη φορά. Τραυμάτισαν ο ένας τον άλλο τόσο άσχημα και προκάλεσαν τέτοιες ζημιές στο σπίτι που όταν επέστρεψε ο πατέρας τους έγινε έξω φρενών μαζί τους. Εξοργισμένος τους είπε ότι δεν ανήκαν πια σ αυτό το σπίτι, ότι δεν ήταν γιοι του και κυρίως ότι είχαν χάσει κάθε δικαίωμα πάνω στο Στέμμα. Πριν τους διώξει τους προειδοποίησε πως αν προσπαθούσαν να το κλέψουν θα γινόταν πραγματικότητα ο χειρότερος τους εφιάλτης από τον οποίο δεν θα μπορούσαν να λυτρωθούν ποτέ.
Την ίδια κιόλας μέρα οι γονείς τους αποφάσισαν να βάλουν, από κοινού, το σχέδιο τους σε εφαρμογή. Η μητέρα τους, που ήταν μάγισσα, τοποθέτησε μια κατάρα πάνω στο Στέμμα έτσι ώστε αν κάποιος από τους γιους προσπαθούσε να το κλέψει να μεταμορφωνόταν σε αιώνιο φρουρό του χωρίς όμως, κανένα δικαίωμα πάνω του.
Το ίδιο βράδυ μετά τον καβγά ο Αντύπας τρύπωσε κρυφά στο σπίτι με μοναδικό σκοπό να βάλει το Στέμμα στο χέρι πριν τον προλάβουν τα αδέλφια του. Μόλις όμως, το άγγιξε η κατάρα έδρασε ακαριαία. Στον Αντύππα άρεσε πάντα να φοβίζει και να τρομοκρατεί τα άλλα παιδιά με κάθε τρόπο. Έτσι μεταμορφώθηκε σε αυτόν που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως ΄΄Ο Καβαλάρης του Τρόμου΄΄. Τα χνάρια του Αντύππα ακολούθησε λίγες ώρες αργότερα με τον ίδιο σκοπό. Από μικρός είχε ιδιαίτερη κλίση στα βασανιστήρια από τα οποία αντλούσε σαδιστική ηδονή. Η θέα των άλλων παιδιών να ματώνουν στα χέρια του τον ηδόνιζε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Η σκληρότητα που τον χαρακτήριζε του είχε χαρίσει το παρατσούκλι ΄΄Ο Δήμιος΄΄ κι έτσι μεταμορφώθηκε σε αυτόν που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως ΄΄Ο Καβαλάρης του Πόνου΄΄. Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε κι ο Λάϊος που, όπως και τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του δεν ήθελε τίποτα άλλο εκτός από το Στέμμα για προσωπικό του όφελος. Είχε έντονη εμμονή με τα ψυχολογικά βασανιστήρια και τις ψυχικές ασθένειες κάθε μορφής. Από καιρό τον απασχολούσε η ιδέα να βυθίζει το μυαλό των εχθρών του στο χάος προκαλώντας μη αναστρέψιμες εγκεφαλικές βλάβες. Πίστευε ότι η απώλεια ισορροπίας στον εγκέφαλο προκαλούσε τη χειρότερη και βαθύτερη ζημιά στον άνθρωπο. Όπως ήταν φυσικό η κατάρα τον μεταμόρφωσε στον ΄΄Καβαλάρη του Χάους΄΄.
Ο Κάδμος μπήκε κρυφά στο σπίτι των γονιών του λίγες μέρες μετά το επεισόδιο του καβγά. Σε αντίθεση με τα αδέρφια του δεν ήθελε το Στέμμα για τον εαυτό του και στη διάρκεια του καβγά προσπαθούσε μόνο να τους εμποδίσει να το αρπάξουν. Παρά τις προσπάθειες του να το εξηγήσει στον πατέρα του εκείνος ήταν ανένδοτος. Τελικά ο νεαρός αποδέχθηκε με μεγάλη λύπη τη μοίρα του και αποφάσισε να φύγει μακριά από το σπίτι των προγόνων του και μακριά από το αγαπημένο του κειμήλιο για πάντα. Έχοντας δει με τα ίδια του τα μάτια πόσο κακή επίδραση είχε πάνω στα αδέλφια του, παραδέχθηκε με κάποια πικρία, ότι η ενέργεια του πατέρα του ήταν ίσως η μόνη λύση στην κατάσταση που είχαν έρθει. Παρόλα αυτά ήθελε να δει το Στέμμα μια τελευταία φορά, πριν φύγει οριστικά. Είχε εμπιστοσύνη στα λόγια του πατέρα του αλλά ήθελε να σιγουρευτεί κι ο ίδιος προσωπικά για την ασφάλεια του Στέμματος.
Δυστυχώς όμως για εκείνον, η κατάρα της μητέρας του δεν έκανε διάκριση ανάμεσα σε καλή και κακή πρόθεση και έδρασε πάνω του όπως είχε κάνει και με τα αδέρφια του. Αλλά το αποτέλεσμα αυτή τη φορά, ήταν πολύ διαφορετικό. Ο Κάδμος δεν είχε τη αλαζονεία, τον εγωισμό, την πλεονεξία και τη σκληρότητα που χαρακτήριζαν τον Αντύππα, τον Άρη και τον Λάϊο. Προσπαθούσε πάντοτε να προστατεύει τα θύματα των αδερφών του όπως άλλωστε είχε κάνει και με το Στέμμα. Ήταν ο πιο σεμνός και κατά βάθος ο πιο γενναίος από τους τέσσερις και ποτέ δεν είχε φοβηθεί να τα βάλει μαζί τους ακόμα κι όταν ήταν τρεις εναντίον ενός. Έτσι ο Κάδμος μεταμορφώθηκε στον ΄΄Καβαλάρη του Θανάτου΄΄ ή όπως του άρεσε να αυτοαποκαλείται μερικές φορές ΄΄Ιππότη του Θανάτου΄΄.
Ο Αντύπας, ο Άρης και ο Λάϊος αντέδρασαν αρχικά, στην κατάρα προσπαθώντας να απαλλαγούν από αυτήν. Είχαν καταδικαστεί στον χειρότερο εφιάλτη τους: να είναι ακοίμητοι και αθάνατοι φρουροί και προστάτες του Στέμματος χωρίς όμως να μπορούν έστω και να το αγγίξουν. Όταν κατάλαβαν ότι ήταν αδύνατο να ξεφύγουν από το τυραννικό τους καθήκον αποφάσισαν να το τηρήσουν με απόλυτη πίστη και φανατισμό. Άλλωστε η τιμωρία ήταν ένα έργο απόλυτα ταιριαστό στο χαρακτήρα τους γιατί τους έδινε ένα ευρύ πεδίο για να ικανοποιήσουν τα άγρια ένστικτα τους. Όπως ήταν αναμενόμενο μετά από λίγα χρόνια έγιναν ο φόβος και ο τρόμος ολόκληρης της Νιδράλλης κι αυτό επειδή η κατάρα τους είχε δώσει φοβερές μαγικές δυνάμεις προς εξυπηρέτηση του σκοπού τους.
Ο Κάδμος αντέδρασε κι εκείνος στην κατάρα, με διαφορετικό όμως τρόπο. Δεν έκανε καμιά προσπάθεια να απαλλαγεί από αυτήν γιατί ήξερε καλά την καταπληκτική δεξιοτεχνία με την οποία ήταν προικισμένη η μάνα του στη μαγεία. Κατάφερε όμως να αλλάξει το ρόλο του. Από προστάτης του Στέμματος έγινε προστάτης των θυμάτων των αδερφών του, δηλαδή όλων όσων είχαν την ατυχία να πέσει στα χέρια τους το Στέμμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και αφοσιώθηκε με όλες του τις δυνάμεις σε αυτό τον σκοπό. Έτσι ο Καβαλάρης του Θανάτου εξελίχθηκε στον πιο αποφασιστικό και ορκισμένο εχθρό των Καβαλάρηδων του Τρόμου, του Πόνου και του Χάους. Αν δεν κατάφερνε να σώσει έγκαιρα τα θύματα τους τότε τους χάριζε έναν γρήγορο και ανώδυνο θάνατο γιατί τις περισσότερες φορές τα τραύματα τους ήταν σε τέτοιο βαθμό ανεπανόρθωτα που δεν είχε νόημα να διατηρηθούν στη ζωή.
Παρά την αθανασία τους οι Τέσσερις Καβαλάρηδες έπεφταν σε λήθαργο όταν το Στέμμα βρισκόταν εκτός κινδύνου και ξυπνούσαν μόνο όταν προσπαθούσε κάποιος να το κλέψει, οι τρεις πρώτοι με σκοπό να σκορπίσουν την καταστροφή και ο τέταρτος για να τους εμποδίσει. Ο Καβαλάρης του Θανάτου ήταν περισσότερο ευχαριστημένος με τον ρόλο του ως προστάτη όχι μόνο γιατί ήξερε πόσο κακό απέτρεπε αλλά και επειδή ήταν ο μόνος που κατάφερε να αλλάξει την επίδραση της κατάρας πάνω του με κάποιο τρόπο.


Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία των Τεσσάρων Καβαλάρηδων δεν είναι μύθος αλλά αληθινή κι ότι το Στέμμα του Σκότους όντως υπάρχει. Ωστόσο μέχρι τώρα δεν υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις στην Ιστορία της Νιδράλλης.