Κι η καρδιά μου που χτυπά ασταμάτητα και δεν ξέρω τι να την κάνω… Θα ξυπνήσω μια μέρα και θα κοιτάξω στο στέρνο και δεν θα είναι εκεί …
Πιστεύω να βρω την ηρεμία μου μέσα στο πλήθος και να γίνω ένα με τους ήχους της πόλης σύντομα. Τα χρώματά της με συναρπάζουν. Όπου κοιτάξω βλέπω χρώματα όπως αυτά της ίριδας. Όλη η πόλη μια υπαίθρια αγορά που πουλά αγαθά παντός είδους. Θυμώνω με τον εαυτό μου που παρασύρεται και αφήνει να τον παγιδεύσει η δίνη του μοντέρνου. Δεν έχω σκοπό να αφεθώ πλήρως το ορκίζομαι ˙ απλά θέλω για λίγο να γευτώ την νοτιά της, πασχίζω να ζωντανέψω στους ατελείωτους δρόμους της και να χαθώ στα κτίρια που μοιάζουν όλα φτιαγμένα από τα χέρια του ίδιου καλλιτέχνη.
Θέλω να χαζέψω τις βιτρίνες στην πιο πολυσύχναστη λεωφόρου του καταναλωτισμού, τουρίστας στα κόκκινα λεωφορεία γυρεύω σε κάθε φωτογραφία να φυλάξω λίγη από την μαγεία του σύμπαντος που ζω… Την ίδια στιγμή η γη αγκομαχά κάτω από τον ήλιο και οι καρδιές που περιδιαβαίνουν και αλλάζουν στάσεις και δρομολόγια μύριες στον υπόγειο σιδηρόδρομο.
Πιστεύω να βρω την ηρεμία μου μέσα στο πλήθος και να γίνω ένα με τους ήχους της πόλης σύντομα. Τα χρώματά της με συναρπάζουν. Όπου κοιτάξω βλέπω χρώματα όπως αυτά της ίριδας. Όλη η πόλη μια υπαίθρια αγορά που πουλά αγαθά παντός είδους. Θυμώνω με τον εαυτό μου που παρασύρεται και αφήνει να τον παγιδεύσει η δίνη του μοντέρνου. Δεν έχω σκοπό να αφεθώ πλήρως το ορκίζομαι ˙ απλά θέλω για λίγο να γευτώ την νοτιά της, πασχίζω να ζωντανέψω στους ατελείωτους δρόμους της και να χαθώ στα κτίρια που μοιάζουν όλα φτιαγμένα από τα χέρια του ίδιου καλλιτέχνη.
Θέλω να χαζέψω τις βιτρίνες στην πιο πολυσύχναστη λεωφόρου του καταναλωτισμού, τουρίστας στα κόκκινα λεωφορεία γυρεύω σε κάθε φωτογραφία να φυλάξω λίγη από την μαγεία του σύμπαντος που ζω… Την ίδια στιγμή η γη αγκομαχά κάτω από τον ήλιο και οι καρδιές που περιδιαβαίνουν και αλλάζουν στάσεις και δρομολόγια μύριες στον υπόγειο σιδηρόδρομο.
(...)Aρχίζει πάλι το ψιλόβροχο κι εγώ τυφλά περπατώντας, θολωμένη ακόμα από τη λάμψη της πόλης, προσπαθώ να συνέλθω για να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα εδώ…
2 σχόλια:
άντε ρε στεφανία και έιχαμε τόσο καιρό να ακούσουμε άπό σένα. τι κάνεις? πως τα περνάς στην αγγλία? για το λονδίνο είναι αυτό το κείμενο? σε αυτό αναφέρεσαι? εδώ έχει πέσει νέκρα τώρα τελευταία μόνο εγώ η μαρία και η νίκη γράφαμε κείμενα στο μπλογκ
ela orfea, ayto prose3a mia mera pou brika eykairia na mpw sto site kai eipa na steilw ki egw kati na syneisferw stin anasynta3i:P
einai gia tin agglia nai!apo tis prwtes m entypwseis
Δημοσίευση σχολίου