Νανούρισμα μωράκι μου
θέλω να τραγουδήσω,
στην αγκαλιά μου τρυφερά
θέλω να σε κρατήσω.
Μ’ ονειροσέντονο απαλό
ζεστά να σε σκεπάσω
πούχει στολίδια και φλουριά
αγάπη, προσευχή, καρδιά.
Το κέντησα για σένανε
κλωστές από μετάξι
της άνοιξης τα χρώματα
της θάλασσας τη χάρη
τ’ αηδονιού τη μουσική
το φως απ’ το φεγγάρι
Έχει αστέρια λαμπερά
όνειρα για να κάνεις,
έχει αγέρα δροσερό
χάδι που διώχνει το κακό.
Όμως…τ’ ονειροσέντονο μικρό,
και σαν το ξεπεράσεις
να το πετάξεις μακριά.
Μη λυπηθείς, μη φοβηθείς
ακόμη κι αν σπαράξω.
Εσύ μεγάλο τώρα πια
κεντίδια και μαλάματα
πιο λαμπερά, πιο χαρωπά,
δικά σου θε να φτιάξεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
πολύ ωραίο...
το "σκέπασμα" της μητέρας ότι μεγεθος και να έχει είναι πάντα ικανό να μας ζεστάνει και το μοναδικό που έχει αυτή την ικανότητα. Όσα και να κάνουμε μετά μονοι μας δεν αρκουν ίσως το μόνο που μπορεί να συγκριθει είναι αυτά που θα φτιάξουμε εμείς για τα δικά μας παιδιά που όμως είναι καταφύγιο για αυτά και όχι για μας, και αν προσπαθήσουμε να ζεσταθούμε απο τα "σκεπάσματα" που γίνονται για τα δικά μας παιδια τότε σημαίνει οτι θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε μέσα απο τη ζωή των παιδιών μας πράγμα που δείχνει συναισθηματικές ελλείψεις για εμας.
Πάντως πολύ ωραίο ποίημα!!!
Συμφωνώ με όσα λες Χρύσα.
Και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω έστω και λίγη κίνηση στο blog. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ το είχα παραμελήσει τον τελευταίο καιρό. Εύχομαι σε όλους Καλά Χριστούγεννα.
Δημοσίευση σχολίου