Μέσα στη νύχτα, τα βήματα μου κενά
Στην άκρη του δρόμου μια σκιά
Μια μαύρη αγκαλιά να με πάρει κοντά
Να με πάει μακριά- να ξεχάσω ότι ζω
Κοίτα πιο κει χαράζει
Ο κόσμος γεννιέται, ένα μαύρο λουλούδι
Ακολουθώ τη νύχτα
Δε θέλω να φύγει- κρύβει την ασχήμια
Το σκοτάδι κρύβει και μενα.
Δε μπορώ να αντικρίσω τον κόσμο
Δε μπορώ να δω τον εαυτό μου
Μια γκρίζα σκιά πάνω στο μαύρο λουλούδι
Ένα ματωμένο αγκάθι
Μη μ’ αφήσεις να αντικρίσω το φως
Με πληγώνει…
Νύχτα – μητέρα κάλυψε με στο σκοτάδι σου
Φτερό αγγέλου μες στη λάσπη
Ένας Χριστός πάνω στο σταυρό
Ένα δέντρο μαραζώνει
Κάπου εδώ η ζωή μου τελειώνει
Το χιόνι πέφτει
Η νύχτα φεύγει
Η ψυχή μου παγώνει
Οι πρώτοι στίχοι που έγραψα, πριν 3 χρόνια. Όταν το έγραψα ημουν πάρα μα πάρα πολυ χαρούμενος!!!!
Κλέαρχος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
καλά ε μιλάμε για πολύ gothic και σκοτεινή ατμόσφαιρα. ρε κλέαρχε αν ήσουν πάρα πολύ χαρούμενος όταν το έγραφες τι θα έγραφες αν ήσουν έστω και λίγο down? αναρωτιέμαι....
Πολύ όμορφο ευαίσθητο ποίημα. Κιαν φαίνεται απαισιόδοξο κρύβει τη σπίθα της αισιοδοξίας. Ελπίζω σύντομα να σε δούμε και στο φως.
Δημοσίευση σχολίου